"जागं झालेलं प्रेम"

माझ्या हृदयाच्या कोपऱ्यात

एक प्रेम लपून बसलं होतं—

अबोल, अस्पष्ट, आणि

स्वतःच्याच अस्तित्वाशी अनभिज्ञ...

तू आलास…

तुझ्या नजरेचा एकच स्पर्श,

आणि त्या प्रेमाने डोळे उघडले.

कसं सांगू तुला—

त्या क्षणी मी पुन्हा जिवंत झालो होतो.

तू शब्दांमध्ये रंग भरलेस,

हास्यांमधून आश्वासक शांतता दिलीस,

आणि हळुवारपणे माझं मन उलगडलंस—

जसं एखादं जुनं प्रेमपात्र उघडावं

अन त्यातून सुगंध दरवळावा...

पण नशीब…

त्याच क्षणी तू मागे वळलास,

शब्द न बोलता, स्पर्श न करताच...

आणि माझ्या आत साठलेलं प्रेम,

जे नुकतंच तुझ्यासाठी उघडलं होतं,

ते अश्रूंमध्ये विरघळून गेलं.

तुझं जाणं म्हणजे

जखमेवरची खपली निघणं होतं—

प्रेमाचं रक्त पुन्हा वाहू लागलं,

अन् हृदयाची धडधड पुन्हा वेदनेतून ऐकू येऊ लागली...

पण अजूनही...

त्या क्षणांच्या आठवणी माझ्यात जिवंत आहेत,

तुझ्या स्पर्शाची ऊब,

तुझ्या नजरेतील ओलसर शांतता...

खरं सांगू?

त्या क्षणी झालेलं दुखणं आजही गोड वाटतं,

कारण त्यामध्येही तू होतास...

आणि माझं प्रेम—

ते आजही तुझंच आहे.

खपली

माझ्यात कुठेतरी खोल दडपलेलं,

संवेदनांचं एक अव्यक्त गुपित होतं,

प्रेमाचं बीज होतं जरी,

तरीही त्यावर न बोलण्याचं मौन होतं...

तू आलास, नि त्या मौनाला सूर मिळाले,

माझ्या हृदयातील बंद दरवाजे उघडले,

जे मी स्वतःपासून लपवलं होतं,

ते तू सहज ओळखून जागं केलं...

त्या प्रेमाला शब्द मिळाले,

स्पर्श, हसू, नि अनाहूत ओलावा,

आणि अगदी त्याच क्षणी,

तू मात्र मागे फिरलास...शांत...निव्वळ सावलीसारखा.

तुझं जाणं म्हणजे जणू जखमेवरची खपली निघणं,

जी आत खोलवर जखम होती,  

ती पुन्हा ताजी झाली,

भळाभळा रक्त वाहू लागलं,

वेदना पुन्हा अंगात भिनू लागल्या...

आता ते थांबायचं नाव काढत नाही,

का थांबावं, ज्या क्षणी प्रेमानं स्वतःला उघडलं,

त्या क्षणीच तू गेलास,

आणि माझ्या आतल्या शांततेचा अंत झाला...

हे दुखणं आता थांबेल,

जेव्हा पुन्हा एक नवी खपली बसेल,

पण तीही कधीच जुन्या त्वचेइतकी मजबूत नसेल,

कारण आता तुझ्या जाण्याची आठवण कायमची तिच्यात राहील...

- ऋतुजा 

चैत्र

दुःख सहन करायला निघालो,  

तर सुखाचा पूर हसत हसत येतो!  

आनंद सावरता सावरता,  

अश्रूंचा मोती हाती चमकतो.  

ही विचित्र रीत जगाची -  

जे धरायचे ते सरते, 

जे सोडायचे ते चिकटते.  

ऊन हवे तर सावली मिळते,  

सावली शोधता भाजून जातो!  

म्हणून आता मी रडत रडत,  

माझ्या जगण्याला "चैत्र"  म्हणतो!

विण

प्रत्येक नाते हे एखादे विणलेले वस्त्रा सारखे असते. 

कधी रेशमी तलम ..हळुवार,  

तर कधी लोकरीच्या मफलर सारखे उबदार. 

काही नाते अगदी सुती कापडासारखे ..गरजेचे अणि त्यामुळे तेव्हढे च महत्त्वाचे. 

ही सगळी नाती तेव्हढी ch घट्ट अणि मजबूत असावी..

पण कधी कधी एखाद्या घटनेमुळे,  समोरच्याच्या वागण्यामुळे , तुम्हाला दिलेल्या वागणुकीमुळे एखादी vin निसटते..नकळतच..

त्या नात्याला vachawanya sathi  प्रयत्न नाही झाले तर ते नाते धोक्यात येते. 

आणि मग हळूहळू एक एक धागा निसटत जातो..ते बघताना सहाजिकच त्रास होतो..वेदनादायक असते ते..

अगदी शेवटचा धागा तुटेपर्यंत. 

तो एकदा तुटला की...राहते ती fact aoupcharikta...

shabd

प्रेम म्हणजे केवळ उच्चारलेली काही वाक्यं नव्हे,

ते असतं अंतःकरणातून वाहणारं,

गूढ पण शांत असा भावनांचा सागर.

नजरेत दडलेली ती एका क्षणाची चमक,

हसण्यातून उमटणारी गोडसर लहर,

शब्द नसतानाही...

मन भरून टाकणारी मूक अनुभूती.

प्रेमाचं नातं –

ते असतं नाजूक, पण घट्ट,

जसं एका विश्वासाच्या झाडाला

जपून घालावं पाणी –

काळजी, समजूत, आणि संवादाचं खत.

ते झाड कधी फुलतं,

कधी सुकतंही…

पण पुन्हा नव्याने बहरतं –

कारण त्याची मुळे खोल रुजलेली असतात

आपुलकीच्या जमिनीत.

प्रेम म्हणजे चुकांना पुसून टाकणं नाही,

तर त्या समजून घेऊन पुढे जाणं –

भांडणं झाली तरी,

हात सुटू न देणं.

परिपूर्णत्व शोधण्यात प्रेम नाही,

तर अपूर्णतेत सौंदर्य पाहण्यात आहे,

आणि त्या अपूर्णतेवर मनापासून प्रेम करण्यात.

कधी फक्त एक हलकीशी कुजबुज पुरेशी असते –

"तू आहेस..."

हे ऐकण्यासाठी, आणि अंतर्मनातून हसण्यासाठी.

प्रेमात काही अतिशय विशेष नसतं,

फक्त असतो तो एक खराखुरा साथ देणारा हात.

मनामध्ये सतत वाजतं एक निःशब्द सूर –

प्रेमाचं अबोल गाणं…

हळवं, पण खोलवर स्पर्शून जाणारं.

apsara

काय त्या पावसाचं नशीब गं,

दरवेळी तुझ्यासोबतच का बरसावं त्याला हवं?

साडीत तू, हलक्याशा पावलांनी

जणू नभातून उतरलेली अप्सरा ...

हवेच्या सुसाट झुळुकांनी घेतला तुझा गंध,

आणि वातावरणात झरला एक अनाम रास…

पण गं, खरं सांगू?

त्या क्षणात साऱ्या नजरा थांबल्या,

फक्त माझीच नव्हे… सृष्टीचीसुद्धा!

तुझ्या नजरेत काहीतरी वेगळंच होतं,

जणू शब्दांशिवाय पोचणारा एखादा गूढ मंत्र…

ते पाहून पावसाचंच भान हरपलं,

आणि माझं मन?

ते तर तुझ्या एका हसण्यातच हरवून गेलं!