shabd

प्रेम म्हणजे केवळ उच्चारलेली काही वाक्यं नव्हे,

ते असतं अंतःकरणातून वाहणारं,

गूढ पण शांत असा भावनांचा सागर.

नजरेत दडलेली ती एका क्षणाची चमक,

हसण्यातून उमटणारी गोडसर लहर,

शब्द नसतानाही...

मन भरून टाकणारी मूक अनुभूती.

प्रेमाचं नातं –

ते असतं नाजूक, पण घट्ट,

जसं एका विश्वासाच्या झाडाला

जपून घालावं पाणी –

काळजी, समजूत, आणि संवादाचं खत.

ते झाड कधी फुलतं,

कधी सुकतंही…

पण पुन्हा नव्याने बहरतं –

कारण त्याची मुळे खोल रुजलेली असतात

आपुलकीच्या जमिनीत.

प्रेम म्हणजे चुकांना पुसून टाकणं नाही,

तर त्या समजून घेऊन पुढे जाणं –

भांडणं झाली तरी,

हात सुटू न देणं.

परिपूर्णत्व शोधण्यात प्रेम नाही,

तर अपूर्णतेत सौंदर्य पाहण्यात आहे,

आणि त्या अपूर्णतेवर मनापासून प्रेम करण्यात.

कधी फक्त एक हलकीशी कुजबुज पुरेशी असते –

"तू आहेस..."

हे ऐकण्यासाठी, आणि अंतर्मनातून हसण्यासाठी.

प्रेमात काही अतिशय विशेष नसतं,

फक्त असतो तो एक खराखुरा साथ देणारा हात.

मनामध्ये सतत वाजतं एक निःशब्द सूर –

प्रेमाचं अबोल गाणं…

हळवं, पण खोलवर स्पर्शून जाणारं.